วันเสาร์ที่ 28 กรกฎาคม พ.ศ. 2555

งกบุญ

เมื่อวานได้มีโอกาสไปร่วมช่วยโรงทานในงานสมโภชพระพุทธพิทักษไทยทศทิศ ที่ประชาชนผู้รักชาติได้ร่วมกันสร้าง จำนวน 84 องค์ เพื่อถวายเป็นพระราชกุศลแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ณ สวนแสงธรรม พุทธมณฑลสาย 3 เสร็จแล้วก็ได้ร่วมถวายหมวกไหมพรมให้กับพระอาจารย์ในงานด้วย

ตอนที่ถวาย ฉันอาจจะทำบาปมากกว่าทำบุญ เพราะพระอาจารย์ที่ฉันนำหมวกไปถวาย ดูจะไม่ไยดีรับสักเท่าไหร่ ท่านผายมือเหมือนให้ไปถวายท่านอื่น แต่ด้วยความที่พวกเราตระเตรียมหมวกมาถวายให้พระครบทุกรูป ฉันจึงไม่ลุกไปไหน พระอาจารย์เหมือนจำใจต้องรับหมวกอย่างเสียไม่ได้ โดยส่วนตัว ฉันไม่ได้คิดอะไรหรอก ไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือน้อยใจอะไรทั้งนั้น แค่เกิดความคิดขึ้นชั่วแวบในใจว่า การให้ของที่ผู้รับไม่ต้องการคงไม่มีประโยชน์

สักครู่ หลวงปู่ก็นำสวด พอดีพวกเราเพิ่งถวายหมวกเสร็จ เลยต้องนั่งอยู่กับที่ตรงนั้น ไม่ทันได้ลุกไปไหน เสร็์จแล้วหลวงปู่ก็จะลุกเดินรดน้ำมนต์ให้บรรดาผู้ที่มาร่วมงาน ฉันได้ยินผู้หญิงทางด้านหลังพูดโพล่งขึ้นมาประมาณว่า ทางที่พวกเรานั่งนั้น เขากันไว้เป็นทางเดิน ไม่ใช่อยู่ดีๆ จะมานั่งกันเลย

ได้ยินเธอกับเพื่อนพูดอยู่หลายครั้ง เลยหันไปอธิบายว่า พวกเราเพิ่งถวายหมวก ไม่ได้คิดจะแย่งที่ แต่เหมือนคำอธิบายของฉันจะฟังไม่ขึ้น เพราะเธอดูจะยังไม่พอใจเท่าไหร่ ฉันก็พยายามเขยิบมาอยู่แถวเดียวกับเธอ ไม่ได้คิดอยากเป็นผู้หญิงแถวหน้าเลยจริงๆ

ระหว่างที่หลวงปู่เดินรดน้ำมนต์ สานุศิษย์ด้านหน้าก็พากันตะโกน "หลวงปู่ หลวงปู่" ฉันก็ทะลึ่งดันไปนึกถึงแฟนคลับนักร้องเกาหลี ช่างเหมือนกันยังไงยังงั้น

พูดกันตามตรง ฉันไม่รู้จักพระเกจิอาจารย์เท่าไหร่หรอก นอกจากพระอาจารย์ที่เคยออกสื่ออย่างท่าน ว.วชิรเมธี พระมิตซูโอะ พระไพศาล พระอาจารย์ปราโมทย์ ฯลฯ ถ้าเป็นพระเกจิ ฉันคงรู้จักแต่หลวงปู่แหวน หลวงพ่อโต ที่เคยเห็นตามปฏิทินตั้งแต่เด็ก หลวงปู่ที่เป็นประธานในงานเมื่อวานเป็นใคร จากวัดไหน สารภาพตามตรงว่าฉันไม่รู้ แต่ดูจากจำนวนลูกศิษย์ที่มาร่วมงาน ท่านคงเป็นพระเกจิดังอยู่

ฉันเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟัง เพื่อนบอกว่า พวกนี้เป็นพวก "งกบุญ" ฉันเพิ่งเคยได้ยินคำนี้เป็นครั้งแรก แปลกดี คนบางคนเข้าวัดทำบุญทำทานมาก แต่กลับไม่มีความเมตตา เหมือนกายเข้าวัด แต่ใจไม่เข้าถึงธรรม

ตัวฉันเองไม่ใช่พุทธศาสนิกชนที่ดีนักหรอก ไม่ค่อยได้ตักบาตรทำบุญ ไม่ค่อยสวดมนต์ ไม่ค่อยเข้าวัดวาฟังเทศน์ฟังธรรม เวลาไปทำบุญก็ไม่ค่อยอธิษฐาน หรือแผ่เมตตาให้ตัวเองและผู้อื่นสักเท่าไหร่ ถวายสังฆทานยังนำสวดเองไม่เป็นเลย

บางตำราบอก ถ้าทำบุญไม่ถูกวิธีก็จะไม่ได้บุญ สำหรับตัวฉันนั้นเฉยๆ ฉันถือว่าทำแล้วสบายใจก็พอ จิตใจร่มเย็นก็เป็นสุขแล้ว ไม่ได้คิดว่าจะต้องตักตวงบุญไว้เป็นเสบียงเลี้ยงตัว

ถึงตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า ทำไมบางนิกายถึงมีการคิดคะแนนบุญ เพราะในโลกนี้ยังมีคนงกบุญนี่เอง

ไม่มีความคิดเห็น: