วันพุธที่ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556

how many other things are we missing?

Long article but worth reading. Pls spare your time and enjoy.

“A man sat at a metro station in Washington DC and started to play the violin; it was a cold January morning. He played six Bach pieces for about 45 minutes. During that time, since it was rush hour, it was calculated that 1,100 people went through the station, most of them on their way to work.

Three minutes went by, and a middle aged man noticed there was musician playing. He slowed his pace, and stopped for a few seconds, and then hurried up to meet his schedule.

A minute later, the violinist received his first dollar tip: a woman threw the money in the till and without stopping, and continued to walk.

A few minutes later, someone leaned against the wall to listen to him, but the man looked at his watch and started to walk again. Clearly he was late for work.

The one who paid the most attention was a 3 year old boy. His mother tagged him along, hurried, but the kid stopped to look at the violinist. Finally, the mother pushed hard, and the child continued to walk, turning his head all the time. This action was repeated by several other children. All the parents, without exception, forced them to move on.

In the 45 minutes the musician played, only 6 people stopped and stayed for a while. About 20 gave him money, but continued to walk their normal pace. He collected $32. When he finished playing and silence took over, no one noticed it. No one applauded, nor was there any recognition.

No one knew this, but the violinist was Joshua Bell, one of the most talented musicians in the world. He had just played one of the most intricate pieces ever written, on a violin worth $3.5 million dollars.

Two days before his playing in the subway, Joshua Bell sold out at a theater in Boston where the seats averaged $100.

This is a real story. Joshua Bell playing incognito in the metro station was organized by the Washington Post as part of a social experiment about perception, taste, and priorities of people.

The outlines were: in a commonplace environment at an inappropriate hour: Do we perceive beauty? Do we stop to appreciate it? Do we recognize the talent in an unexpected context?

One of the possible conclusions from this experience could be: If we do not have a moment to stop and listen to one of the best musicians in the world playing the best music ever written, how many other things are we missing?

Moleskine เธอมีดีอะไร?

Moleskine โมเลสกิเน่ (หรือที่หลายคนอ่านว่า โมเลสกิน) ขอจัดให้เป็น Luxury Notebook หรือสมุดโน้ตไฮโซสัญชาติอิตาลี สนนราคาเล่มหนึ่งตกห้าร้อยขึ้น มันต้องมีดีสิน่ะ ไม่งั้นจะขายราคาขนาดนี้ได้ไง โดยเฉพาะในยุคที่คนแทบไม่ได้จับปากกาดินสอกันแล้ว

เมื่อวานได้ดูสารคดี ใช่ค่ะ สารคดีว่าด้วยสมุดโน้ตในตำนานเล่มนี้นี่แหละ ไม่ธรรมดาทีเดียวเชียว สมุดปกแข็งดำๆ เรียบๆ ธรรมดา โลโก้เป็นตัวหนังสือปั๊มบนปก ไม่โดดเด่นเลิศหรู แต่ทำให้ดูดีมีรสนิยมขึ้นมาได้เหนือสมุดโน้ตทั่วไป น่าจะเป็นเพราะการตลาดดี CRM เป็นเลิศ ออกแบบมาหลาย collection เข้ากับตลาดหลายกลุ่ม

ที่โดดเด่นน่าจะเป็นงาน Annual Detour ที่จัดขึ้นตามเมืองใหญ่ ให้ผู้ใช้มาโชว์เรื่องราว ความคิดสร้างสรรค์จากปลายปากกา/ดินสอ ที่ถ่ายทอดบันทึกลงในสมุดโน้ตยี่ห้อนี้ ไม่เชื่อลอง search ใน YouTube ดูสิ แล้วคุณจะพบว่า คนที่ใช้สมุดโน้ตยี่ห้อนี้ ช่างเจ๋งจริง

สนใจอ่านบทความนี่ดูก็ได้ วิเคราะห์กันเป็นเรื่องเป็นราว :)
- MOLESKINE สมุดบันทึกมีชีวิต
- Moleskine สมุดบันทึกในตำนาน

วันศุกร์ที่ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556

ใครโง่กว่าใคร

ชายหนุ่มคนหนึ่งท่าทางมอมแมม เดินตระเวนขอทานในตลาด เขาสวมเสื้อผ้าเก่าขาดรุ่งริ่ง ดูท่าเหมือนจะสติไม่ดี ชาวบ้านยื่นเงินให้ มีทั้งเหรียญสิบเหรียญห้า ชายขอทานเลือกหยิบแต่เหรียญห้า ชาวบ้านพากันหัวเราะ ชี้ชวนกันดู หลายคนทดลองยื่นเงินให้เขา ชายขอทานก็จะหยิบแต่เหรียญห้าทุกครั้ง

ชายหนุ่มคนหนึ่งอดรนทนไม่ไหว เดินเข้าไปถามขอทานหนุ่ม "เจ้าโง่ เหรียญสิบเหรียญห้ายังแยกไม่ออกอีกรึ"

ชายขอทานเหล่มองแวบนึง สายตาที่เคยดูเลื่อนลอยพลันแพรวพราวดูเจ้าเล่ห์ "ถ้าผมไม่ทำแบบนั้น พวกเขาจะแข่งกันให้เงินผมงั้นเหรอ"

วันพุธที่ 6 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556

ประชาธิปไตยหรือเผด็จการครอบครัว

นั่งคิดดูเล่นๆ ในโลกนี้มีประเทศไหนบ้างที่ปกครองโดยตระกูลเดียว

คิวบา: Fidel Castro -> Raúl Castro (น้อง)
ปารากวัย: Carlos Antonio López > Francisco Solano López (ลุก)
เอลซาวาดอร์: Carlos Meléndez > Jorge Meléndez (น้อง) > Alfonso Quiñónez Molina (เขย)
นิคารากัว: Anastasio Somoza García > Luis Somoza Debayle (ลูก) > Anastasio Somoza Debayle (น้อง)
ไฮติ: François Duvalier > Jean-Claude Duvalier (ลูก)
เกาหลีเหนือ: Kim Il-sung (ปู่) > Kim Jong-il (พ่อ) > Kim Jong-un (ลูก)
ซีเรีย: Hafez al-Assad > Bashar al-Assad (ลูก)

ดูซิว่ามีประเทศไหนเป็น "ประชาธิปไตย" บ้าง แบบนี้เขาเรียก Family dictatorship ค่ะ

ประเทศไทยก็คงจะติดอันดับเร็วๆ นี้ ทักษิณ > สมชาย (เขย) > ยิ่งลักษณ์ (น้อง) > พานทองแท้ (ลูก)???

นี่หรือประชาธิปไตยที่พวกคุณเสื้อแดงต้องการ???