อยากให้ดูพื้นที่ชีวิต ตอนชีวิต ความหวัง ความตายในค่ายเอาชวิตซ์ ตอนที่ 2 เนื้อหาดีมากๆ เป็นตอนที่พูดถึงความเกลียดชัง ความกลัว การให้อภัย และความเข้าใจ
พิพิธภัณฑ์ ณ ค่ายเอาชวิตซ์ ในโปแลนด์ ไม่ได้ถูกเก็บรักษาไว้เพื่อตอกย้ำความโหดร้าย หรือชวนให้เกลียดชังชาวเยอรมันนาซี แต่เพื่อเป็นอนุสรณ์สถานให้เรียนรู้สิ่งที่เกิดขึ้นจริงในอดีต และป้องกันไม่ให้เกิดขึ้นซ้ำในอนาคต ไม่ว่ากับชนชาติไหนบนโลกใบนี้
ยอมรับกันเถอะว่า มนุษย์ไม่ได้ต่างไปจากสัตว์ มีความโหดร้ายอยู่ในตัวเราทุกคน แต่มนุษย์เหนือกว่าสัตว์ตรงที่สามารถคิดและตรึกตรองได้ มีจิตสำนึกมากกว่า
ทุกคนย่อมทำผิดได้ แต่เมื่อผิดไปแล้ว จะมัวแต่หาข้อแก้ตัวเพื่อกลบเกลื่อนความผิด หรือจะกล้าเผชิญหน้าและยอมรับความจริงอันเจ็บปวด และขอโทษจากใจที่สำนึกผิดอย่างแท้จริง
ประวัติศาสตร์ไม่ได้ต้องการชี้ว่าใครถูกใครผิด แต่ให้เห็นและไตร่ตรองว่า อะไรต่างหากที่ทำให้เรื่องราวบานปลายถึงขนาดนั้นได้ มันคือสิ่งที่มนุษยชาติควรศึกษา และทำความเข้าใจเพื่อไม่ให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย
ชอบตอนที่เขาบอกว่า ลูกหลานนาซีรุ่นหลังไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดแทนบรรพบุรุษ และลูกหลานยิวก็ไม่มีเหตุให้ต้องแค้นเคืองแทนเช่นกัน ที่สำคัญ ลูกหลานยิว "ไม่มีสิทธิ์ที่จะให้อภัย" เพราะคนที่มีสิทธิ์ คือเหยื่อผู้ถูกกระทำเท่านั้น
เราไม่ควรตอบโต้ความเกลียดชังด้วยความโกรธแค้น แต่ด้วยความเข้าใจ
ฟังดูเป็นเรื่องที่ยากที่จะสอนให้คิดและทำแบบนั้นได้ น่านับถือจริงๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น