ทบทวน

ในระหว่างเดินเล่น ผมเห็นคนกำลังตัดต้นไม้ เขาออกแรงเลื่อยอย่างมุ่งมั่น เหงื่อท่วมชะโลมกาย ต้นไม้ไม่ยอมโค่นลงเสียที พอพิจารณาอย่างละเอียดถึงรู้ว่า ใบเลื่อยนั้นทื่อเกินไป ไม่ว่าจะพยายามเลื่อยอย่างไร ลำต้นย่อมไม่มีวันขาดจากกัน ผมจึงตะโกนบอกไปว่า

"คุณลุงครับ พักเช็ดเหงื่อหน่อยเถอะ ลับใบมีดให้คมน่าจะตัดง่ายขึ้นนะครับ"

แต่คุณลุงกลับตะโกนโดยไม่เงยหน้าขึ้นมองเลยว่า "ไม่อยากเสียเวลา รีบไปเถอะ วันนี้ผมต้องตัดต้นไม้ให้เสร็จ ไม่เวลาหยุดพักหรอก ผมยุ่งอยู่นะ อย่าเพิ่งกวนได้มั้ย ออกไปก่อนเถอะ"

คุณลุงคนนั้นยังคงตั้งหน้าตั้งตาเลื่อยต้นไม้ต่อไปอย่างไม่ลดละ

ลองสังเกตดูสิ มีคนรอบข้างเรามากมายที่ดำเนินชีวิตแบบนี้ ไม่เคยสังเกตว่าเลื่อยของตัวเองทื่อแล้ว และมักตำหนิตัวเองว่าไม่พยายาม หรือไม่ตั้งใจมากพอ

บางครั้ง จงหยุดเดินแล้วย้อนมองตัวเองด้วยแววตาที่สัตย์จริง การเผชิญหน้ากับความคิดของตัวเอง อาจค้นพบสาเหตุที่ทำให้ชีวิตเราล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า เป็นไปได้ว่า สาเหตุนั้นอาจมาจากชีวิตเราที่เหมือนใบเลื่อยที่ทื่อเกินไป

จาก "เพราะเป็นวัยรุ่นจึงเจ็บปวด" - คิมรินโด